Τρεις θλιβερές επέτειοι, μέσα σε ένα μόνο μήνα!!!
9η ΙΟΥΛΙΟΥ 1821
Την επέτειο της 9ης Ιουλίου 1821, πολλοί την βλέπουν σαν ξεπερασμένο απώτερο παρελθόν. Είναι αυτοί που δεν θέλουν να θυμούνται, Αυτοί που πιστεύουν πως η αναδρομή στην ιστορική αυτή επέτειο δεν βοηθά τις σχέσεις φιλίας και εμπιστοσύνης που θέλουμε να δημιουργήσουμε με τους σύνοικους μας. Ειναι αυτοί που αρέσκονται να σπρώχνουν και να κρύβουν τις βρωμιές τους, κάτω από το χαλί.
Η 9η Ιουλίου 1821 , οπως γλαφυρά ιστορείται στο επικό ποίημα του Βασίλη Μιχαηλίδη, μας θυμίζει την τουρκική βαρβαρότητα. Εχουν αλλάξει άραγε χαρακτήρα έκτοτε οι τούρκοι; Ας διερωτηθούμε όλοι και κυρίως αυτοί που επικαλούνται δεσμούς αδελφικούς μαζί τους. Ας διερωτηθούν και οι ίδιοι οι Τούρκοι που από θέση ισχύος, πότε σαν κατακτητές και πότε σαν σύμμαχοι των ‘αγγλων αποικιοκρατών κατέσφαξαν αθώους πολίτες. Ζήτησαν ποτέ συγγνώμην για τα εγκλήματα τους; Παραδέχονται έστω οτι η σφαγή του αρχιεπισκόπου Κυπριανού, των λοιπών ιεραρχών , των προκρίτων και απλών πολιτών, ητοι αθώων σκλάβων, ηταν έγκλημα βαρβαρότητας;
Είμαστε βέβαιοι ότι θα βρούν πρόθυμους δικηγόρους και υπερασπιστές, ανάμεσα στους ελληνόφωνους νεοκύπριους που μισούν καθε τι ελληνικό, που εξισώνουν τον θύτη με το θύμα.
Αλλά η επέτειος αυτή θα μας θυμίζει πέραν της βαρβαρότητας των τούρκων, το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής του ιερομάρτυρα αρχιεπισκόπου Κυπριανού που επάξια έφερε τον τίτλο του Εθνάρχη . “Παρά το γαίμαν των πολλών εν κάλλιον τ’ επισκόπου…” Ο καλός ποιμήν θυσιάζει την ζωή του υπερ του ποιμνίου του.
Ας κρατήσουμε από το επικό ποίημα του εθνικού μας ποιητή Βασ. Μιχαηλίδη τον στίχο.” Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζαιρη του κόσμου, κανένας εν εβρέθηκεν για την ηξιλίψει. Η Ρωμιοσύνη εν να χαθεί όντας ο κόσμος λίψει”
15η ΙΟΥΛΙΟΥ 1974
Την επέτειο του άφρωνος πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974, βλέπουν ορισμένοι σαν μοναδική ευκαιρία για να εμφανιστούν ως πρόμαχοι και υπερασπιστές των δημοκρατικών αξιών και για να κατακεραυνώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, τους οποίους χαρακτηρίζουν συλλήβδην πραξικοπηματίες, φασίστες , προδότες κ.λ.π.. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η διαιώνιση του διχασμού και η εξυπηρέτηση ευτελών κομματικών συμφερόντων.
Ας επιδείξουμε επιτέλους ωριμότητα. Με αυτοκριτική άς δούμε πως φτάσαμε στον διχασμό. Φταίει μόνο η ΕΟΚΑ Β; Η άλλη πλευρά, πως συμπεριφέρθηκε από το 1960 μέχρι το 1974; Ξεχνάτε τις δολοφονίες των Ευριπίδη Νούρου, Νεοκλή Παναγιώτου, Ανδρέα Παντελίδη, τον εγκλεισμό της μητέρας του Α. Παντελίδη σε ψυχιατρείο, τις απαγωγές, διώξεις , φυλακίσεις και κακοποιήσεις δημοσιογράφων και αρθογράφων, τις διώξεις των αντιπολιτευτομένων εφημερίδων ΠΑΤΡΙΣ, ΕΘΝΙΚΗ και ΓΝΩΜΗ . Ηταν αποδεχτή η υπαρξη αντιπολίτευσης; Μήπως η έλλειψη δημοκρατίας, ηταν η κυρία αιτία που μας οδήγησε εκεί που μας οδήγησε;
Μιλάτε για κατάλυση της δημοκρατίας. Αλήθεια, υπήρχε δημοκρατία στον τόπο μας τα χρόνια εκείνα. ; Έτσι είναι η δημοκρατία, χωρίς κόμματα, χωρίς αντιπολίτευση, χωρίς σεβασμό των δικαιωμάτων των αντιφρονούντων;
40 χρόνια μετά , ίσως έφτασε ο καιρός να σοβαρευτούμε, να μελετήσουμε κάθε πλευρά τα λάθη μας, με σκοπό να αντλήσουμε συμπεράσματα και να διδαχθούμε ώστε να αποφύγουμε επανάληψη των ιδίων λαθών στο μέλλον. Ας βγάλουμε λοιπόν τα κομματικά γυαλιά και ας δούμε την πραγματικότητα.
20η ΙΟΥΛΙΟΥ 1974
Η επέτειος της 20ης Ιουλίου 1974, μας θυμίζει την βάρβαρη τουρκική εισβολή που ολοκληρώθηκε με την β φάση της εισβολής στα μέσα Αυγούστου 1974 και οδήγησε στην προσφυγοποίηση 200.000 πολιτών και στην κατοχή του 40% της πατρίδας μας.
Η τουρκική πλευρά, κινήθηκε βάσει σχεδίων που είχε καταστρώσει από τη δεκαετία του 1950 και με υπομονή και επιμονή εκμεταλλευόμενη τα τραγικά λάθη και τις παραλείψεις μας, πέτυχε τον στόχο της. Τουναντίον εμείς πελαγοδρομούσαμε, χωρίς στόχο, χωρίς σχέδια, με πολιτικούς ακροβατισμούς, με επιπόλαιες ενέργειες, προκαλώντας την τύχη μας. Το μονο που ενδιέφερε την ηγεσία μας, ηταν η διατήρηση της στην εξουσία και η υποταγή των πολιτικών της αντιπάλων.
Αλλά σήμερα τι κάνουμε; Που πάμε; Έχουμε κάποιο στόχο ή οδεύουμε σε νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της εισβολής και κατοχής; Πως αντιμετωπίζουμε τα τουρκικά εγκλήματα του εκτοπισμού του πληθυσμού, της οικειοποίησης των περιουσιών μας, του επικοισμού , της αλλαγής των τοπωνυμίων, των δολοφονιών αιχμαλώτων και αμάχων;
Τι κάνουμε μπροστά στον κίνδυνο να πατήσουν πόδι οι τούρκοι και στο ελεύθερο μέρος του νησιού μας; Που είναι τα μέτρα για το δημογραφικό πρόβλημα; Θα καταλήξουμε μειοψηφία στον τόπο μας;
11η ΙΟΥΛΙΟΥ 2011
Η επέτειος της 11ης Ιουλίου 2011, φέρνει στη μνήμη μας την ανατίναξη της Ναυτικής Βάσης στο Μαρί, με τα αθώα ανθρώπινα θύματα, την καταστροφή του ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού και την καταστροφή της κυπριακής οικονομίας . Υπάρχουν υπεύθυνοι; Έχουν την ευαισθησία να ασκήσουν αυτοκριτική, να παραδεχθούν τα λάθη και της παραλείψεις τους που επέφεραν τα τραγικά αυτά αποτελέσματα ;
Οι θλιβερές επέτειοι του Ιουλίου, αποτελούν μοναδική ευκαιρία για μελέτη της ιστορίας, χωρίς κομματικά γυαλιά, χωρίς πολιτικά συνθήματα και κορώνες, χωρίς πάθος και μίσος, με μοναδικό σκοπό την εξαγωγή αντικειμενικών συμπερασμάτων