Ο μεγάλος «ολετήρας της Κύπρου», όπως εδώ και δεκαετίες αναγνωρίστηκε και
αποκλήθηκε, είναι ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Δεν χρειάζεται καμιά απαρίθμηση
των «σφαλμάτων» του. Το αποτέλεσμα της απολυταρχικής διακυβέρνησής του
(96.26% στις στημένες εκλογές το 1968) και οι χειρισμοί του στο Κυπριακό
κατέληξαν στην εισβολή του 1974. Αυτό τα λέει όλα.
Μετά το 1974 οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ έθεσαν σαν προτεραιότητα, ως αληθινοί
πατριώτες, την όσο γίνεται λιγότερη αναφορά στις καταστροφικές επιλογές του
αρχιεπισκόπου Μακαρίου, με μοναδικό σκοπό την αποφυγή περαιτέρω διχασμού
ώστε να συσπειρωθούμε στην αντιμετώπιση του εισβολέα.
Κρίθηκε ότι δεν είναι σοφό να γίνει απόπειρα εκδίωξης του εισβολέα και
λήφθηκε ομόφωνη απόφαση συμβιβασμού μαζί του, δια των συνομιλιών. Επειδή,
όμως, ο εχθρός δεν έχει τον νου του στον συμβιβασμό (και με το δίκιο του), η
μόνη πραγματικότητα που ισχύει για μας είναι το αδιέξοδο.
Οι Έλληνες της Κύπρου, οι κύριοι του νησιού σε όλους τους τομείς της ζωής
του από την αρχαιότητα μέχρι το 1974, βρισκόμαστε σήμερα σε ένα πρωτοφανές,
εφιαλτικό αδιέξοδο, τόσο απελπιστικό που στην παγκόσμια ιστορία λίγοι λαοί
αντιμετώπισαν παρόμοιο.
Οι «συνομιλίες» που γίνονται εδώ και 42 χρόνια με στόχο μια συμβιβαστική
«λύση» αποβλέπουν, όσον αφορά εμάς, στο να κερδίσουμε την ευκαιρία να μην
αφομοιωθούμε μέσα στην Τουρκία και το Ισλάμ.
Αλλά, όπως πάντα στην Ιστορία μας, ο εχθρός δεν βρίσκεται μόνο στην πλευρά
των Τούρκων αλλά και στην πλευρά των κατά καιρούς «αντιπολιτευομένων».
Ανεύθυνοι, επί σκοπού ανιστόρητοι, ζηλόφθονες, εξουσιομανείς, ναι μεν δεν
τολμούν να εισηγηθούν ανοικτά πόλεμο εκδίωξης του εισβολέα, αφού υπό τις
συνθήκες θα εξολοθρευόμασταν μέσα σε λίγες μέρες, αλλά δεν παύουν να
προβάλλουν τον δικό τους πατριωτισμό τους ως καλύτερο των παρόντων
συνομιλητών, σκοπεύοντας, στο να περάσουν στο χέρι την εξουσία, για τα
προσωπικά τους κέρδη και ωφελήματα.
Αυτοί, όμως, δεν είναι το μόνο είδος που γεννά το αδιέξοδό μας.
Γεννά και ανιστόρητους «δημοσιογράφους», προχωρημένους «διανοούμενους»,
επαναστάτες του μηδέν, που δεν έζησαν ποτέ τίποτε, που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ
τίποτε, που δεν είναι σε θέση να εννοήσουν το «κλείσε μέσα στη ψυχή σου την
Ελλάδα o altra cosa» για να νιώσουν το μεγαλείο του ανθρώπου, και που
βρίσκουν μέσα στο αδιέξοδο και το μηδέν την ευκαιρία να μυκτηρίσουν και να
τσαλαπατήσουν ό,τι μεγαλύτερο και σπουδαιότερο φοβούνται ότι υπάρχει πολύ
πάνω από τη μίζερη ζωή τους.
Έτσι οι αγχόνες των ηρώων, οι τόποι των μαχών και των μαρτυρίων υπέρ μιας
άξιας λόγου ζωής, δεν τρομοκράτησαν, λέει ο παρών δημοσιογράφος Κωστάκης,
κανέναν δυνάστη για να τα μαζεύει και να φεύγει, αλλά αντίθετα ήταν
αχρείαστα πράματα και δεν έπρεπε να είχαν γίνει. Θα προτιμούσε τη ζωή
υποβιβασμένη στο είδος που εκείνος καταλαβαίνει βάσει των διαφωτισμένων
«δημοσιογραφικών» του μέτρων!
Αποκαλεί τον Διγενή, τον εμπνευστή και στρατηγό του αγώνα της κυπριακής
ελευθερίας, «αρρωστημένο εθνικιστή και αντικομμουνιστή».
Δηλαδή, κατά την «κρίση» του παρόντος Κωστάκη, έπρεπε να είναι κομμουνιστής
ο αρχηγός του αγώνα της ΕΟΚΑ! Μα αν ο κομμουνισμός εμπνέει αγωνιστές της
ελευθερίας πώς μετατράπηκε στη χώρα που εφαρμόστηκε σε σύστημα εξόντωσης των
πολιτών της; Και γιατί οι κομμουνιστές της Κύπρου δεν ανέλαβαν ένα δικό τους
αγώνα εναντίον των αποικιοκρατών ώστε πράγματι να τρομοκρατηθεί ο δυνάστης,
αφού κατά τη γνώμη του Κωστάκη, δεν το κατάφερε μόνη της η ΕΟΚΑ; Γιατί ο
Χριστόφιας δεν έδωσε τον όρκο της ΕΟΚΑ; Είχε άλλη πατρίδα από την Ελλάδα;
Και ποια ήταν αυτή; Ξέρει πολύ καλά τις απαντήσεις ο παρών Κωστάκης.
Όσο για τους Άγγλους σκοτωμένους, που είναι λίγοι σε σύγκριση με τους
προδότες, λέει, τι να νομίζει άραγε, ότι ο Αγώνας της ΕΟΚΑ σκόπευε σε σφαγή
δεκάδων χιλιάδων Άγγλων; Μήπως ο συγχυσμένος νους του νομίζει πως ο αγώνας
της ΕΟΚΑ ήταν κάτι σαν αυτά που βλέπει σήμερα στην τηλεόραση, τους
παλιανθρώπους του ISIS;
Ο συγχυσμένος νους του σίγουρα φταίει για να νομίζει ότι οι προδότες του
αγώνα ήταν… δολοφονημένοι! Δεν αποκλείεται να φαντάζεται κιόλας ότι θα
μπορούσε να ζει τότε με τις παλαβές ιδέες τού σήμερα, οπότε θα πρόδινε και ο
ίδιος τον Αγώνα από… πατριωτισμό, για να σώσει την Κύπρο από την αποτυχία!!
Μόνο έτσι εξηγείται γιατί θεωρεί τούς τότε προδότες «δολοφονημένους».
Ο κατά τον παρών Κωστάκη «αρρωστημένος εθνικισμός» του Διγενή οδήγησε
18χρονους όχι απλώς στην ετοιμότητα να δώσουν τη ζωή τους για την ελευθερία
των άλλων, που είναι ό,τι υψηλότερο μπορεί να επιτύχει ο άνθρωπος, αλλά στο
να μείνουν πολλοί παραπονεμένοι που δεν ευτύχησαν να έχουν την ευκαιρία να
το κάμουν.
Αποκαλεί το μεγαλείο του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ εξτρεμισμό και…
«παραμύθια», ο αδιάβαστος, ο ανεπίδεκτος μαθήσεως γνώσης, αίσθησης και
αισθήματος, παρών Κωστάκης.
Η αγνωμοσύνη και η αχαριστία μέσα του, πνιγμένος στην παρούσα παρακμή, δεν
έχουν όρια. Ο ίδιος καταντά συμπαθής μέχρι γελοίος, σίγουρα λιγότερο απεχθής
από τους δασκάλους του, που δεν κατόρθωσαν να του μεταφέρουν το απλούστερο
μήνυμα: Ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ μας συνέδεσε με την Ιστορία μας, επανίδρυσε τη
συνέχεια της μιας και μόνης ταυτότητας, μνήμης και ιστορικής αυτογνωσίας
μας. Σήμερα με όλα τα δεινά που επέφερε η ανάξια ηγεσία μας, θα ήμαστε άλλο
εντελώς από αυτό που είμαστε χωρίς τους ήρωες της ΕΟΚΑ.
Δια του Μακαρίου, λέει ο παρών Κωστάκης, αποκαλούσαμε δημόσια την
«κουτσουρεμένη ανεξαρτησία» (λες και θα μπορούσε να μην ήταν
«κουτσουρεμένη») ως «μεταβατικό στάδιο για την Ένωση». Ναι, αυτός είναι ο
τρόπος που ο «μεγάλος ηγέτης» ξεγέλασε τον λαό του: Με το «μεταβατικό
στάδιο»! Ο ίδιος πολεμούσε την Ένωση και κορόιδευε τον λαό ότι την επιδίωκε.
Είναι αμέτρητες οι φορές που ο Διγενής τον κάλεσε πίσω στην τάξη και στον
αληθινό αγώνα και αμέτρητες οι φορές που ξεγέλασε τον Διγενή, μέχρι που ο
τελευταίος έπεσε στην παγίδα του.
Πράγματι ήταν «μέγας» στην εξαπάτηση ο «μεγάλος ηγέτης». Πάνω απ’ όλα στην
εξαπάτηση του ίδιου του λαού του. Τόσο «μέγας» που λίγο έλειψε να εξαπατήσει
και την Ιστορία.
Άντης Ροδίτης
http://politis.com.cy/article/ine-o-christofias-oletiras-tis-kiprou