Πολιτικές Δολοφονίες

16/8/1961 Δολοφονούνται κοντά στη Μονή οι εκ Παραμύθας αγωνιστές Ευριπίδης Νούρος και Νεοκλής Παναγιώτου. Πλήρωσαν με τη ζωή τους , την αντίθεση τους με το Ζυριχικό καθεστώς. Οι δυό τους Σήκωσαν το αντρίκειο ανάστημα τους, και εδώ έγκειται η μεγαλοσύνη των πράξεων τους, σε καιρούς δύσκολους και σχεδόν μόνοι, θαρραλέα και ανυπότακτα μπροστά στην εωσφορική μονοκρατορία του ενός που ισοπέδωνε ψυχές, εκμαύλιζε συνειδήσεις, κατέστρεφε περιουσίες και ψυχρά δολοφονούσε εν μέση οδώ, όσους διαφωνούσαν μαζί του…

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΣΤΥΓΕΡΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ:
13 Αυγούστου 1961.
Ο Νεοκλής Παναγιώτου Γενικός Γραμματέας του Συνδέσμου Αγωνιστών Λεμεσού πήρε την πρόσκληση να επισκεφθεί τη Λευκωσία με τον συναγωνιστή του Ευριπίδη Νούρο, για τις τελικές διευθετήσεις σχετικά με τον διορισμό τους στο Ρ.Ι.Κ. που είχε αποφασισθεί από τον ίδιο τον Υπουργό.
Οι ανυποψίαστοι αγωνιστές έκλειναν το ραντεβού με τον θάνατο για τις 16 Αυγούστου 1961.
Ξημερώματα της 16ης Αυγούστου οι δυο αγωνιστές ξεκινούσαν από τη Λεμεσό γεμάτοι χαρά και προσδοκία. Στις 10.30 επισκέφθηκαν στη οδό Λήδρας τον συναγωνιστή τους Ανδρέα Λάμπρου. Φεύγοντας, μετ’ εκπλήξεως διαπίστωσαν ότι τελούσαν υπο στενή παρακολούθηση. Ένα επιβατηγό αυτοκίνητο με αριθμό κυκλοφορίας Β 270 με δύο επιβαίνοτες, τους ακολουθούσε σε όλη τη διαδρομή από τη στιγμή που έφθασαν στη πρωτεύουσα. Ανήσυχοι κατευθύνθηκαν στην Αστυνομική Διεύθυνση Λευκωσίας για να καταγγείλουν το συμβάν και να διαμαρτυρηθούν. Απευθύνθηκαν στον αξιωματικό υπηρεσίας, που τους άκουγε με προσοχή, έδειχνε όμως εμφανώς ότι δεν πείθεται από τη καταγγελία. Ελάχιστα λεπτά μετά την άφιξη τους στην Αστυνομική διεύθυνση διαπίστωσαν μετ’ εκπλήξεως ότι το όχημα που τους παρακολουθούσε είχε ήδη σταθμεύσει στο περίβολο της αστυνομικής διεύθυνσης. Αμέσως αντελήφθησαν ότι αυτοί που τους παρακολουθούσαν ήταν εντεταλμένοι του καθεστώτος. Στις έντονες διαμαρτυρίες τους, ο αξιωματικός απαντούσε, ότι δεν έπρεπε να ανησυχούν και ότι το όχημα που τους παρακολουθούσε εκτελούσε εντεταλμένη υπηρεσία.
Ήταν ήδη μεσημέρι. Έφυγαν θορυβημένοι. Το καθεστώς τους παρακολουθούσε στενά. Η πρόσκληση για τον δήθεν διορισμό, ήταν μια απάτη, ένα κόλπο του δαιμόνιου υπουργού, που αποτελούσε το μακρύ χέρι της εξουσίας.
Ο αστυνόμος στην Αστυνομική Δ/νση Λευκωσίας σήκωσε το τηλέφωνο και σχημάτισε τον αριθμό κλήσης του Αστυνομικού Σταθμού Μονής.
-Μόλις έφυγαν από εδώ, σε μια ώρα να τους περιμένετε. Κάντε τη δουλειά σας όπως πρέπει. Ο μεγάλος περιμένει αποτέλεσμα. Με τις φράσεις αυτές ακούμπισε το ακουστικό στη συσκευή.
Το αυτοκίνητο με τους δύο νεαρούς αγωνιστές έτρεχε στο κύριο δρόμο Λευκωσίας – Λεμεσού .Κανένας δεν τους ακολουθούσε πλέον. Εμειναν με την ιδέα ότι το περιστατικό της παρακολούθησης τους μέσα στη Λευκωσία είχε τελειώσει.
Στις 2.30 ντάλα μεσημέρι, είχαν φτάσει στο ύψος του αστυνομικού σταθμού Μονής. Σε λίγα λεπτά θα έφταναν στη πόλη… Ξαφνικά από την αριστερή πλευρά του δρόμου τρεις φιγούρες πετάχτηκαν μπροστά τους. Ο ένας από αυτούς σήκωσε το αυτόματο στέρλιγκ σημάδεψε το αυτοκίνητο, πάτησε παρατεταμένα τη σκανδάλη και η γεμιστήρα άδειασε. Το αυτοκίνητο έκανε μια γκέλα και έπεσε στο χαντάκι. Ο δολοφόνος άλλαξε γεμιστήρα , όπλισε το στερλιγκ και πλησίασε συνοδευόμενος από τους άλλους δύο συνεργούς του. «Κόσκινο τους κάναμε…» διαπίστωσε.
Εικοσιτέσσερεις σφαίρες καρφώθηκαν στο σώμα του Νεοκλή Παναγιώτου. Ο Ευριπίδης Νούρος, εισέπραξε δύο θανατηφόρες βολίδες. Ηταν ακόμη ζωντανός. Συμπέρασμα μόνο 4 σφαίρες αστόχησαν και δεν βρήκαν τα θύματα.
Οι τρεις δολοφόνοι απομακρύνθηκαν αμέσως και ανέφεραν την επιτυχή εκτέλεση της αποστολής τους.
Ο έμπορος που έτυχε να περάσει από το σημείο της ενέδρας λίγα λεπτά αργότερα, αντελήφθη το όχημα μέσα στο χαντάκι διαπίστωσε το φρικτό έγκλημα και θορυβημένος έσπευσε να ενημερώσει τους υπεύθυνους στον παρακείμενο αστυνομικό σταθμό Μονής.
Ο αξιωματικός υπηρεσίας, κάλεσε γερανό από τη πόλη της Λεμεσσού για να ανασύρει το όχημα από το χαντάκι και να το απομακρύνει. Ο οδηγός του γερανοφόρου οχήματος, προσέδεσε το όχημα με τα δύο θύματα του φρικτού εγκλήματος, όπως βρισκόντουσαν στα καθίσματα πλημμυρισμένα στο αίμα. και το έσυρε κατευθυνόμενος στη Λεμεσσό. Ο Νεοκλής ήταν ήδη νεκρός ενώ ο Ευριπίδης ψυχορραγούσε. Σε λίγο θα απαντούσε το φίλο του στα μακρύ ταξίδι προς τον ουρανό….
Το σχέδιο που καταρτίστηκε στη σύσκεψη πριν από 40 ημέρες είχε επιτύχει πλήρως. Οι δύο ενοχλητικοί και ανυπόταχτοι αγωνιστές ήταν ήδη στον άλλο κόσμο. Δεν μπορούσαν πια να βλάψουν το καθεστώς

1962
1/9/1962

Δολοφονείται ο αγωνιστής Ανδρέας Παντελίδης (Μελινιώτης) μέσα σε κινηματογραφική αίθουσα της Λεμεσού όπου προβαλλόταν η ταινία “ΕΞΟΔΟΣ” Πλήρωσε με τη ζωή του την αντίθεση του με το Ζυριχικό καθεστώς. Στις 11/6/1966 η μητέρα του, Ελένη Παντελίδη παραπέμπεται σε δίκη με 5 κατηγορίες (διατάραξη δημόσιας τάξης κ.λ.π) γιατί με πικετοφορία στη πλατεία Μεταξά στη Λευκωσία καλούσε το Μακάριο να παραδώσει στη δικαιοσύνη τους δολοφόνους του γυιού της. Ο δικαστής Δημητράκης Στυλιανίδης την άφησε ελεύθερη με εγγύηση 50 λιρών και τη παρέπεμψε σε δίκη στις 20/6/1966. Στη συνέχεια ενεκλείσθη από το καθεστώς, στο Ψυχιατρείο Αθαλάσσας.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΣΤΥΓΕΡΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ:
Το Σαββατόβραδο της 31ης Αυγούστου 1962 , ο Αντρέας Παντελίδης αποφάσισε να ξεφύγει από τις σκέψεις και τα προβλήματα του πηγαίνοντας στο σινεμά στη πόλη της Λεμεσσού για να παρακολουθήσει τη προβολή της κινηματογραφικης ταινίας «ΕΞΟΔΟΣ» που αναφερόταν στις διώξεις των εβραίων από τον Χίτλερ κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου πολέμου.
Ο Αντρέας έφτασε στο σινεμά περίπου 20 λεπτά πριν αρχίσει η προβολή της ταινίας. Κατευθύνθηκε στο ταμείο και πήρε εισητήριο. Πίσω του αίφνης άρχισε να σχηματίζεται ουρά. Μπήκε στην αίθουσα προβολής. Οι θεατές ήταν ακόμη ελάχιστοι. Διάλεξε και κάθισε στην 3η ή 4η σειρά των καθισμάτων. Η πολυπληθύς ομάδα των δολοφόνων και των συνεργών τους που τον παρακολουθούσαν εκ του σύνεγγυς, διεσκορπίστηκαν και κατέλαβαν θέσεις γύρω από το υποψήφιο θύμα.
Η προβολή ταινίας τέλειωσε στις μια μετά τα μεσάνυχτα και ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί ομαδικά. Όταν ο Αντρέας Παντελίδης, σηκώθηκε κατευθυνόμενος προς τον διάδρομο για να βγει από τη αίθουσα, βρέθηκε περικυκλούμενος από την πολυπληθή ομάδα των δολοφόνων και των συνεργών τους. Οι δύο από τους τρείς εκτελεστές σήκωσαν τα περίστροφα και τα άδειασαν στο σώμα του θύματος. Ο Παντελίδης δέχθηκε πέντε σφαίρες στο στήθος και άλλες τρεις στη πλάτη . Ο θάνατος του ήταν ακαριαίος. Οι εκτελεστές , με ακάλυπτα τα πρόσωπα, αποχώρησαν εν μέσω της ομάδας κάλυψης που τους συνόδευε και τους προστάτευε. …
Η Ελένη Παντελίδη , η μάνα του νεκρού παρέλαβε το άψυχο σώμα του γυιού της και το έθαψε τη Κυριακή 1η Σεπτεμβρίου 1962. Από την ώρα εκείνη άρχιζε απέλπιδα μακροχρόνια προσπάθεια και αγώνα για να αποκαλύψει τα ονόματα των δολοφόνων και με μοναδικό αίτημα να συλληφθούν και να οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης. Έτρεχε στον αστυνομικό σταθμό της Λεμεσσού, έκανε έρευνες, αξιοποιούσε στοιχεία από το τόπο του εγκλήματος, ΄Μετετράπη σε εφιάλτη για το το καθεστώς. Για να απαλλαγούν από την ενοχλητική παρουσία της, την ενέκλεισαν στο Ψυχιατρείο Αθαλάσσας.

ΦΩΤΟ ΕΛΕΝΗ ΠΑΝΤΕΛΙΔΟΥ

ΜΑΖΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 66 ΑΘΩΩΝ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΟΝ ΔΙΓΕΝΗ
12/10/1967

Καταπίπτει κοντα στο Καστελλόριζο(100 μίλλια ανατολικά της Ρόδου) αεροπλάνο τύπου comitis 4b GARGO που εκτελούσε τη πτήση Λονδίνο – Αθήνα – Λευκωσία (CY284) Θύματα 66 επιβάτες – 4 αεροσυνοδοί. Η πτώση του αεροσκάφους οφείλεται σε ισχυρή έκρηξη βόμβας που τοποθετήθηκε κάτω απο το κάθισμα 4Α ή 5Α. Ως ύποπτος που μετέφερε τη βόμβα , προφανώς εν αγνοία του, θεωρείται Κύπριος αστυνομικός , κουμπάρος του Πολ. Γιωρκάτζη, που επεβιβάσθη τελευταία στιγμή με εισητήριο στο όνομα Μιss Iacovidou Nic. Πιθανολογείται ότι στόχος της βόμβας ήταν ο στρατηγός Γ. Γρίβας – Διγενής που μετείχε σε σύσκεψη στην Αθήνα , αλλά έχασε τη πτήση.
IΣΤΟΡΙΚΟ
Στις 12 0κτωβρίου 1967, το αεροσκάφος COMET 4B G – ARGO, έφτασε από το Hethrow στην Αθήνα . Από την Αθήνα θα εκτελούσε την πτήση CY 284 Aθήνα – Λευκωσία.
Οι 6Ι επιβάτες και 4 μέλη πλήρωμα είχαν ήδη επιβιβαστεί στο αεροπλάνο και ήταν έτοιμο για απογείωση, όταν εμφανίστηκε ο 62ος επιβάτης, ο Αβραάμ Σολωμού από την Τύμπου. Ο ως άνω αντιμετώπιζε προβλήματα στον έλεγχο διότι το εισητήριο που ειχε ανέγραφε το ονομα miss IAKOVIDOU NIC. Εξήγησε ότι, έχασε το εισητήριο του κατα την αναχώρηση του απο τη Λευκωσία και του έδωσαν αυτό. Ο Αβραάμ Σολωμού ηταν αστυνομικός, κουμπάρος του Πολύκαρπου Γιωρκάτζης και οδηγός του υπουργού εξωτερικών Σπύρου Κυπριανού. Ο υπευθυνος του ελέγχου κ. Κολιανδρής μετα από επικοινωνια έδωσε εντολή να του εκδόσουν νέο εισητήριο. Στη λίστα επιβατών, στη στήλη των διευθύνσεων των επιβατών, ηταν ο μόνος επιβάτης που αντί διευθύνσεως ανέγραφε c/o Athens embassy.
Ο Αβραάμ Σωλομού, πρόλαβε την τελευταία στιγμή και μπήκε στο αεροπλάνο, και κάθισε στη θέση 5Α, βάζοντας κάτω από το κάθισμα του την χειραποσκευή που του έδωσαν για να μεταφέρει, χωρίς να γνωρίζει το περιεχόμενο της.
Ο αρχηγός του ΓΕΕΦ , στρατηγός Γρβίβας – Διγενής, μετείχε σε πολιτικοστρατιωτική σύσκεψη στο ΓΕΣ. Η σύσκεψη καθυστερούσε να ολοκληρώσει τη συζήτηση των θεμάτων .H ώρα περνούσε. Ο αρχηγός κοίταξε το ρολόϊ του, ήταν φανερό ότι δεν θα προλάβαινε την πτήση CY 284 για τη Λευκωσία. Έτσι ο αρχηγός ανέβαλε την αναχώρηση του για την επόμενη.
Το COMET απογειώθηκε με ελάχιστη καθυστέρηση. Ολα ήταν ομαλά. Το σήμα που εξέπεμπε το αεροσκάφος στα ρανταρ της Αθήνας και της Λευκωσίας , χάθηκε ξαφνικα όταν πετούσε σε ύψος 30.000 ποδών σε απόσταση 100 μιλίων ανατολικα της ν. Ρόδου, , στη θαλάσσια περιοχή του Καστελλόριζου.
Το αεροπλάνο με τους 62 επιβάτες και τα 4 μέλη του πληρώματος χάθηκε στα ΄βάθη της θάλασσας. Ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίστηκαν, παιδια ορφάνεψαν. Κάθε θύμα και μια τραγική ιστορία. Το καθεστως στη Λευκωσία μιλούσε για αεροπορικό ατύχημα, για πτωση οφειλόμενη σε τεχνικούς λόγους. Ουτε κουβεντα για έρευνα , η αναζήτηση του “μαύρου κουτιου” με τα δεδομένα της πτήσης. Ηξερε καλα το καθεστως να καλύπτει τα εγκλήματα του. Η ερευνα που διενήργησε η METROPOLITAN POLICE στο Λονδίνο είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η απώλεια οφείλετο σε έκρηξη αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού βάρους 4 λίβρων στην καμπίνα του αεροσκάφους . (explosive went off in the cabin…. homemade about 4lb of plastic)
Η βόμβα συμφωνα με την έκθεση είχε τοποθετηθεί κάτω από το κάθισμα 4Α ή 5Α. Η ως άνω έκθεση ετέθη υπ οψη της κυπριακής κυβέρνησης, παρα ταυτα το αθετσώς συνέχισε να μιλά για αεροπορικο ατύχημα…
Ο μεταφορέας της βόμβας, ηταν και αυτός θύμα. Προφανώς ανέλαβε λόγω ηθικής υποχρέωσης να μεταφέρει το δέμα που του παρέδωσαν χωρίς να γνωρίζει το περιεχόμενο του. Ο Αβραάμ Σολωμού δεν πρόλαβε να δει το γυιό του που γεννήθηκε μια βδομάδα πριν το δολοφονικό κτύπημα.
Εκ των υστέρων, εμφανίζονται και άλλοι ισχυρισμοί ότι με την ίδια πτηση σκόπευαν να ταξιδέψουν και ο ανώτερος εισαγγελέας Μιχ. Τριαναταφυλλίδης και ο τότε πρόεδρος της Βουλής Γλαύκος Κληρίδης, αλλά ο μεν ένας προτίμησε το πλοίο, ο δε άλλος ταξίδεψε αεροπορικώς σε άλλο χρονο.
Συμπέρασμα, το καθεστώς ήταν αδίστακτο. Προκειμένου να βγάλει από τη μέση τον Διγενή δεν δίστασε να αφαιρέσει τις ζωές 66 αθώων ανθρώπων, εκμεταλλευόμενο την εμπιστοσύνη ενός αθώου που συνδεόταν με το καθεστώς με σχέση εξάρτησης, ως κουμπάρος του πανίσχυρου υπουργού εσωτερικών, ως αστυνομικός και προσωπικος οδηγός του υπουργού εξωτερικών.

Τα περιστατικα αυτά ανακαλουν στη μνημη μας την δολοφονια του τομεαρχη της ΕΟΚΑ Γιαννάκη Στεφανίδη , που συνεβη με το πέρας του αγωνα, με αναμιξη συναγωνιστων του.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ
20/2/1959
Δολοφονείται από συναγωνιστές του ο αγωνιστής Γιαννάκης Στεφανίδης.
Ο Γιαννάκης Στεφανίδης, υπήρξε ένας φλογερός και θαρραλέος αγωνιστής της ΕΟΚΑ 1955-59. Όσοι τον γνώριζαν, είχαν πάντοτε να πουν τα καλύτερα λόγια για τον μόλις δέκα οκτώ χρονών, νεαρό tομεάρχη της oργάνωσης στη Λευκωσία.
Ο Στεφανίδης ανάλαβε ως επικεφαλής του tομέα του, μετά την σύλληψη του αγωνιστή tομεάρχη Ανδρέα Τσιάρτα στις αρχές του 1957. Στην οργάνωση μυήθηκε πριν από την έναρξη του aγώνα. Δεν συλλήφθηκε όμως ποτέ από τους Βρετανούς, παρόλο το γεγονός, ότι είχε να επιδείξει πλούσια αγωνιστική δράση. Με βάση το «Χρονικό 1955-59», που συνέγραψε ο Γεώργιος Γρίβας-Διγενής, ο Στεφανίδης, παρουσιάζεται ως ο τελευταίος νεκρός του aγώνα. Ημερομηνία δολοφονίας του η 10η Φεβρουαρίου 1959. Δολοφονήθηκε από τουλάχιστον τρεις συναγωνιστές του στην Αγλαντζιά. Οι δολοφόνοι του, πολύ πιθανόν, να ζήτησαν από τον Στεφανίδη να λάβει μέρος σε επιχείρηση της oργάνωσης για δήθεν απόκρυψη οπλισμού, μετά από διαταγή του aρχηγού Διγενή. Στον λάκκο που άνοιξε για να τοποθετηθούν τα όπλα της οργάνωσης, έθαψαν τον ίδιο τον Γιαννάκη, αφού ένας από τους δολοφόνους, του επέφερε πισώπλατο χτύπημα.
Λίγους μήνες πριν από την στυγερή δολοφονία του, είχαν προηγηθεί άλλες τρεις απόπειρες εναντίον του. Αυτή την φορά με δηλητήριο. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι η χρήση δηλητηρίων, απαγορευόταν αυστηρά από την oργάνωση. Οι μαχητές της ΕΟΚΑ, ουδέποτε εκτέλεσαν επιχείρηση της oργάνωσης κάνοντας χρήση δηλητηρίων. Εντούτοις, οι δολοφόνοι του Στεφανίδη, επέλεξαν αρχικά τον τρόπο αυτό για να επιτύχουν το σχέδιο τους.
Ο Γιαννάκης Στεφανίδης, ακόμη και τις τελευταίες μέρες του aγώνα, και μετά από τρεις ανεπιτυχείς απόπειρες δολοφονίας του, έπρεπε για κάποιο σοβαρότατο λόγο να βγει από την μέση. Να δολοφονηθεί, πριν την πανηγυρική και θριαμβευτική κάθοδο των αγωνιστών στις πόλεις και τα χωριά τους.
Το πώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα μετά την δολοφονία Στεφανίδη, περιγράφει σε επιστολή του ημερομηνίας 25 Απριλίου 1961, προς τον Γεώργιο Γρίβα-Διγενή, ο Τάκης Φωτιάδης. Το σπίτι του οποίου χρησιμοποιούσε πολύ συχνά ο Γιαννάκης, κατά την διάρκεια του αγώνα. «…όταν ετερματίσθη ο Αγών και ο Γιαννάκης δεν παρουσιάσθη με τους άλλους αγωνιστές εις Αγ. Παρασκευή οι γονείς του εστηρίζοντο κοντά μου, και δικαίως, δια να τους βοηθήσω να τον βρουν. Έκανα ότι μπορούσα και μεταξύ των άλλων όπως γνωρίζετε 2-3 μήνες μετά την αναχώρησιν σας εκ Κύπρου σας επισκέφθηκα στο σπίτι σας στο Θησείο, όπου σας κατατόπισα πλήρως περί των ενεργειών μου προς ανεύρεσιν του σώματος του και αποκατάστασιν του ονόματος του, εφόσον όπως δηλώσατε ο Γιαννάκης Στεφανίδης, ο «Αινείας» ήτο αθώος. Η ανταπόκρισις σας ήταν άμεσος και μια εβδομάδα μετά την επάνοδο μου εις Κύπρο, ο κ. Αντώνης Γεωργιάδης, υπαρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α., μου απέστειλε επιστολήν δια της οποίας μου ανακοίνωνε, ότι το σώμα του Γιαννάκη θα δοθή για να ταφή μετά τιμών».
Το σώμα του Γιαννάκη Στεφανίδη, εγκατέλειψαν τυλιγμένο σε κουβέρτα, σε σημείο του νεκροταφείου Κωνσταντίνου και Ελένης στην Λευκωσία, λίγες ώρες πριν από την κηδεία, στις 26 Ιουνίου 1959. Κατά την διάρκεια της οποίας, συμμετείχε πλήθος κόσμου και εξελίχθηκαν τραγικές στιγμές.
Ο Γιαννάκης Στεφανίδης, αποκαθίσταται και τυπικά πλέον από την πολιτεία, μετά από δικαστική μάχη και απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ημερομηνίας 17 Ιουνίου 1970. Αναφορά στην πιο πάνω απόφαση κάνει και η εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος», σε δημοσίευμα της, την επομένη της απόφασης, με τίτλο: «Ο Γιαννάκης Στεφανίδης, αναγνωρίστηκε ως πεσών αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α».

11/3/1968
Bρέθηκε στραγγαλισμένη η αγωνιστρια της ΕΟΚΑ Νίτσα Χατζηγεωργίου. Η Νίτσα Χατζηγεωργίου ήταν ανάμεσα στους αγωνιστές που δεν επεκρότησαν τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου για την ανεξαρτησία της Κύπρου. Παρέμενε φανατικά πιστή στην Ένωση και χαρακτήριζε προδότες όσους είχαν συμβιβασθεί. Το κράτος και το παρακράτος που στήθηκε το 1960 από τον «Χουντίνι» της ΕΟΚΑ και υπερυπουργό Εσωτερικών και Αμύνης της νεοσυστάτου Κυπριακής Δημοκρατίας, Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, με την ανοχή αν όχι και τις ευλογίες του προέδρου Μακαρίου, δεν διέθετε αρκετή υπομονή για όσους είχαν διαφορετικές απόψεις. Το 1959 δολοφονήθηκε ο αγωνιστής Γιαννάκης Στεφανίδης. Το 1961 δολοφονήθηκαν οι αγωνιστές Ευριπίδης Νούρος και Νεοκλής Παναγιώτου. To 1962 δολοφονηθηκε ο αγωνιστης Ανδρέας Παντελίδης.Η μάννα του μέχρι το τέλος της ζωής της ζητούσε δικαίωση για την ψυχή του παιδιού της και τιμωρία των ενόχων, που ήσαν σε όλους γνωστοί.Στο τέλος την έκλεισαν σε άσυλο, για να την απαλλαγούν. Όλοι ήσαν εναντίον των συμφωνιών που υπέγραψε ο Μακάριος.

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗ ΑΥΓΟΥΣΤΗ

Eνας αληθινός, τίμιος, αγνός, ταπεινός αγωνιστής, πιστος στον ενωτικο αγώνα. Συμμετειχε στον επικό αγωνα 1955-59. Συνεισέφερε στην θωρακιση της αμυνας και αποκρουσης της αντρσίας του Δεκεμβρη 1963. Συνεργάστηκε με Κρητικους για εισαγωγή οπλισμου που ηταν αναγκαιος για την αμυνα του χωριού του (Πραστείο Αυδήμου) εναντι της τουρκικής απειλής.
Παρέμεινε πιστός στον αγωνα και στον αρχηγό Διγενή, αλλά δεν μετειχε στις ενοπλες ομαδες κρουσης της ΕΟΚΑ Β. Ηταν ομως γνωστος για τις πεποιθησεις του και για την αφοσιωση του στον αρχηγό γι αυτο απετέλεσε στοχο του Μακαριακού παρακράτους.
Στις 3 Ιουνίου 1973 ο Αριστοκλής Αυγουστή, τότε μόλις 45 χρόνων, από το Πραστειό Αυδήμου, εξάδελφος του Τάκη Ευδόκα, πρώην αγωνιστής της ΕΟΚΑ και στέλεχος του ΣΑΠΕΛ Λεμεσού, έμελλε να δολοφονηθεί για την πίστη του στο Ενωτικό Ιδεώδες. Συγκεκριμένα, τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ κοντά στη μάντρα του.
Η Αστυνομική ανακοίνωση ανέφερε:
«Περί την 5. μ.μ. αστυνομική περίπολος ευρισκομένη εντός του χωρίου Πραστειού ήκουσε πυροβολισμούς προερχομένους εκ περιοχής, έξωθι του χωρίου. Η περίπολος έσπευσεν εις το μέρος εκ του οποίου ηκούσθησαν οι πυροβολισμοί και κάτωθι χαρουποδένδρου ανεύρε σοβαρώς τραυματισμένον τον εκ Πραστειού Αριστοκλήν Αυγουστή, 45 ετών. Ούτος ενώ μετεφέρετο εις το Νοσοκομειον υπέκυψεν εις τα τραύματα του.
Ως ανεφέρθη εις την αστυνομίαν το θύμα μετέβη εις την μάνδραν του συνοδευόμενον υπό του ποιμένος τον οποίον εργοδοτεί. Ενώ ο Αυγουστή άρμεγε τα πρόβατα του ενεφανίσθησαν τέσσερις ένοπλοι φέροντες στολάς παραλλαγής, οι οποίοι αφού τον εκάλεσαν να τους πλησιάσει τον ωδήγησαν εις μικράν απόστασιν από την μάνδραν και ήρχισαν να τον κτυπούν ακολούθως δε τον επυροβόλησαν.
Υπάρχει ισχυρισμός ότι ανεγνωρίσθησαν τρεις εκ των ενόπλων, κατά των φερομένων ως αναγνωρισθέντων εξεδόθησαν εντάλματα συλλήψεως και διενεργείας ερεύνης εις τας οικίας των.Προς διεκόλυνσιν των αστυνομικών ανακρίσεων συνελήφθησαν τρία πρόσωπα εκ Πραστειού Αυδήμου».
Τελικά οι συλληφθέντες αθωώθηκαν από το Δικαστήριο ύστερα από προανάκριση και δίκη που ακολούθησε.Oπως αναφέρει ο Λεωνίδας Λεωνίδου στη βιογραφία του Γεωργίου Γρίβα, τόμος Δ, στις 15 Ιουλίου ο κατηγορούμενος για το φόνο του Αυγουστή στο Πραστειό στην απολογία του ανέφερε ότι σκότωσε τον Ενωτικό Αγωνιστή από τυχαία εκπυρσοκρότηση του όπλου του. Δήλωσε επίσης ότι τα όπλα τους δόθηκαν τη παραμονή των μητροπολιτικών εκλογών στη Πάφο στους υποστηρικτές του Μακαρίου και ένα από αυτά σκότωσε τον Αριστοκλή Αυγουστή.
«Την πληροφορία ότι παρακρατικοί μετάφεραν οπλισμό στο χωριό Πραστειό για να τον χρησιμοποιήσουν εναντίον ενωτικών της γειτονικής Πάχνας, διαβίβασε στις 8 Μαΐου ο Στρατηγός Γρίβας στον Υψηλάντη, ζητώντας του να λάβει τα κατάλληλα προληπτικά μέτρα»( Λεωνίδου, σελ 347)
Στις 16 Δεκεμβρίου 1973 ο Αρχηγός Διγενής εξέδωσε φυλλάδιο ως απάντηση των κατηγοριών του Μακαρίου και του Κληρίδη εναντίον του και ανάμεσα σε άλλα αναφερόταν και στη δολοφονία του Αριστοκλή Αυγουστή μέσα στα πλάισια του παποκαισαρικού καθεστώτος «διατί δεν διεμαρτυρήθησαν όταν εδολοφονείτο τελευταίως εν ψυχρώ εντός του αγρού του ο Ενωτικός Αγωνιστής Αριστοκλής Αυγουστήꓼ Οι συλληφθέντες δολοφόνοι βοηθήθησαν και ήδη προστατεύονται υπό του κυπρίου προέδρου εις Πάφον, διαμένοντες άλλοτε εις την Μητρόπολιν Πάφου και άλλοτε εις ξενοδοχείον…»

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΚΩΣΤΑ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑ

Στις 28 Οκτωβρίου δολοφονήθηκε στο Δίκωμο ο Κώστας Σωτήρη Νικόλα, πυροσβέστης, 31 ετών, φίλος – συναγωνιστήςτου Νίκου Σαμψών, και μέλος της ενωτικής παράταξης.
Ο Σωτηρίου ήταν παντρεμένος με δύο παιδιά ηλικίας οκτώ και τεσσάρων χρονών, ενώ η σύζυγος του ήταν έγκυος εννέα μηνών. Ο αγωνιστής Σωτηρίου κατατάχτηκε στις τάξεις της ΕΟΚΑ και μετειχε στον αγωνα 1955-59. Διακρίθηκε κατά τη συμμετοχή του αργότερα στη τουρκανταρσία του 1964, όταν ως βοηθός διμοιρίτης, αγωνίστηκε στη πρώτη γραμμή του πυρός στις μάχες του Πενταδακτύλου. Ηταν ενεργό μέλος των εθνικοφρόνων σωματειων του Δικώμου και μετειχε στην ποδοσφαιρική ομάδα. Τ’ αχνάρια του στο ποδόσφαιρο ακολούθησε ο γυιός του Πιέρος Σωτηρίου γνωστός διεθνής ποδοσφαιριστής.
Ο Σωτηρίου δολοφονήθηκε από τον Γεώργιο Κατσιάμαλη που καταγόταν από τον Κάτω Πύργο. Τα ελατήρια αναφέρθηκε ότι ήταν πολιτικά. Ωστόσο ο Πρόεδρος Μακάριος με δήλωση του είπε ότι επρόκειτο για στυγερή δολοφονία και ότι το έγκλημα δεν έπρεπε να θεωρηθεί ως πολιτικό.
Παρά τη δήλωση του Προέδρου Μακαρίου στη δίκη του συλληφθέντος για τον φόνο κατατέθηκε ότι ο κατηγορούμενος ακούστηκε το βράδυ του φόνου να φωνάζει «φέρτε μου γριβικούς. Πούντους γριβικούς».
Εξάλλου όπως ανέφερε στο δικαστήριο (14.12.1973) ο σταθμάρχης Λοχίας Καρακώστας το βράδυ της 26ης και της 27ης Οκτωβρίου ανεγράφησαν εις δρόμους και εις τους τοίχους οικιών καταστημάτων συνθήματα υπέρ του Διγενή, της ΕΟΚΑ και εναντίον των κομμουνιστών και των συνεργατών των. Συμφωνα με αναφορα του Γ. Χαραλάμπους, “…Ο Κωστας Σωτηρίου φεύγοντας από τα γραφεία της Μάχης, (ο Νίκος Σαμψών ήταν κουμπάρος του θύματος), είπε ότι ο Δημήτρης Χριστοφκιας κουρτιζει τον Κατσιαμαλη να με παίξει… Υπάρχει αυτόπτης μάρτυρας και μάλιστα αστυνομικός που άκουσε την κουβέντα.
Μετά την δολοφονία του Κώστα Σωτηρίου τα αδέλφια του ζητούσαν εκδίκηση αλλά ο Σαμψών τους κλείδωσε μέσα στα γραφείο του στην Μάχη για να μην βάψουν τα χέρια τους με αίμα.
Ο Κωστας Σωτηρίου ήταν φυσιογνωμία και παλληκάρι μέσα στο Δικωμο και οι αριστεροί κομουνιστές δεν άντεχαν την προσωπικοτητα του και ήθελαν να τον βγάλουν από την μέση
Ο ιδιος βεβαια ηταν φιλικός και εντοιμος απεναντι τους, μάλιστα πηγαινε και έπινε καφε και στο σωματειο των “λαικών οργανώσεων” (οπου ο Χριστόφια έκανε τον καφετζή) .”

Ο Σωτηρίου κηδεύτηκε με τιμές ήρωα ενώ η Εθνική έγραφε «το όργιο του αίματος και το νέον κύμα λύσσης και τρομοκρατίας εις βάρος των εθνικόφρονων δυνάμεων συνεχίζεται αμείωτον. Το προχθεσινόν όλως απρόκλητον έγκλημα αποτελεί το τέταρτον κρούσμα εντός δέκα ημερών μιας αλυσιδωτής σειράς πράξεων βίας και τραμπουκισμών. Η ασυδοσία των παρανόμως οπλοφορούντων πολιτών έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενον.»
Την ίδια μέρα ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ Β εγκρίνει αίτηση του τομεάρχη της περιοχής Δικώμου για αντίποινα για το φόνο του Σωτηρίου..

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΝΤΩΝΗ ΠΙΣΣΟΥΡΙΟΥ
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΠΙΣΣΟΥΡΙΟΣ Του Τρύφωνα και της Αθανασίας

Γεννήθηκε στην Λεμεσό στις 15 Μαρτιου 1937. Μεγάλωσε μα;ζί με τα αδέλφια του, τον Αντρέα την Παναγιώτα και την Χαρούλλα στη Λεμεσό, γαλουχημένος με τις πατροπαράδοτες αρχες και αξίες της πίστης και της πατρίδας.
Με την έναρξη του απελευθερωτικου αγώνα το 1955, εντάχθηκε στις ταξεις της ΕΟΚΑ, συνελήφθη απο τους άγγλους κατακτητές και οδηγηθηκε στα κρατητήρια Κοκκινοτριμυθιάς οπου παρέμεινε κρατουμενος με αριθμό DP 201, μεχρι το τέλος του αγώνα.
Πιστός στον αγώνα για την ΕΝΩΣΗ, δεν μπόρεσε ποτέ να χωνέψει την προδοσία που διεπράχθη με την υπογραφη των συμφωνιών Ζυρίχης. Δεν χωρούσε στο μυαλό του πως ο Αρχιεπίσκοπος και πολιτικός ηγέτης του αγώνα, καταπάτησε τους όρκους του, εγινε ΕΠΙΟΡΚΟΣ και εξαργυρωσε τον αγωνα και τις θυσίες των παλληκαριων της ΕΟΚΑ με την προεδρικη καρέκλα.
Από μικρός, ριχτηκε στον αγώνα επιβίωσης. Ενω παρακολουθούσε τα μαθηματα του στο σχολείο, στον ελευθερο του χρόνο βοηθουσε στην φάρμα με τις αγελάδες που διατηρουσε στη Λεμεσό, η οικογένεια του. Έξυπνος, δραστήριος, εργατικός και δημιουργικός, μετα την λήξη του αγωνα και την απελευθέρωση του από τα κρατητήρια δραστηριοποιήθηκε αρχικά επαγγελματικα, δημιουργώντας επιχείρηση μεταφοράς εμπορευμάτων από το Λιμάνι της Λεμεσού.. Σύντομα, χάρις στο επιχειρηματικό του δαιμόνιο επέκτεινε τις επιχειρηματικες δραστηριότητες του και σε άλλους τομείς, οπως στον ιππόδρομο και στον τουρισμό. Ετσι απέκτησε συντομα οικονομική ευμάρια και άνεση. Παρ ολα αυτά παρέμεινε απλός, προσιτός για τον κόσμο και συμπονετικός για τους συνανθρώπους του, πρόθυμος πάντοτε συμπαραστάτης και βοηθός σε οποιον ειχε ανάγκη. Ετσι αισθανόταν ότι ειχε μονο φίλους. Ηταν ακομη νέος και δεν πρόλαβε να δημιουργησει οικογένεια.
Στην ψυχή του , ηταν βαθιά ριζωμένη η αγάπη για την Ελλάδα και η πίστη στον αγώνα για ΕΝΩΣΗ. Ζούσε ομως με την πίκρα και αποιγοήτευση για την προδοσία του αγώνα και τις ολέθριες συμφωνιες της Ζυρίχης. Την πίκρα του αυτή και τον θυμο του, εξέφρασε δίνοντας σε δυο ιπποδρομιακά ‘αλογα του, τα ονόματα ΕΠΙΟΡΚΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ. Ο Αντ. Πισσούριος ηταν περήφανος για το λυκόσκυλλο του, τον ΧΑΡΗ, που μόλις αντικρυζε την φιγούρα του Μακαρίου, εξαγριωνόταν γαυγιζε ασταμάτητα και επετιθετο στην οθόνη της τηλεόρασης. Μάλιστα κάποιες φορες καταφερε να την θρυματίσει.
Το 1972, βλέποντας την ιλιγγιωδη τουριστικη ανάπτυξη που γνωριζε η Αμμόχωστος, επέκτεινε τις επιχειρήσεις του στην πόλη της Αμμοχώστου δημιουργώντας ενα συγχρονο και πρωτοποριακό PUB- RESTAURANT με τον τίτλο ZORBAS. στην φημισμένη λεωφόρο Κέννεντυ.
Όμως τα ονόματα ΕΠΙΟΡΚΟΣ και ΠΡΟΔΟΤΗΣ που είχε δώσει σε δύο ιπποδρομιακά άλογα του και οι αντιδράσεις του “ΧΑΡΗ” στη θέα της φιγούρας του Μακαριου, εξόργισαν το καθεστώς. Έτσι ένα βράδυ κατα τις 10 η ώρα, δυο λοχίες του αστυνομικού σταθμού Αμμοχώστου με κυνηγετικο οπλο σκότωσαν τον “ΧΑΡΗ” στη βεράντα της pub. Aκολούθησε άγρια συμπλοκη με ομάδα δέκα αστυνομικών με επακόλουθους τραυματισμούς. Ο Αντ. Πισσούριος φυσικά στεναχωρέθηκε αφάνταστα, όμως επεκράτησε το πείσμα του και αμέσως εισήγαγε από την Αγγλία δύο νέα κουτάβια, σε αντικατάσταση του “ΧΑΡΗ”. Ο Αντ. Πισσούριος που ζούσε με την αγάπη και εκτιμηση των φίλων και συνεργατών του , αλλά και πολλών ανθρώπων που βοηθησε και βοηθουσε συνεχως, δεν πίστευε ότι έχει εχθρούς, έτσι ζούσε χωρις να λαμβάνει κανένα μετρο προστασίας για τη ζωή του. Αποτελούσε λοιπόν ένα εύκολο στόχο για τους εντεταλμένους του καθεστωτος που απεφάσισε την εξόντωση του.
Το ημερολόγιο έδειχνε 24 Απρίλη 1973. Ηταν Μεγάλη Τρίτη . Στους ναούς που έλεγχε ο καθαιρεμένος Μακάριος και στους πρόχειρους χωρους λατρείας που ειχαν οι αντιπαλοι του ψαλλόταν το τροπάριο της Κασσιανής. Ο Κύριος σε λίγο θα οδηγειτο προς το εκούσιον πάθος και οι πιστοι θα περιμεναν με λαχτάρα την λαμπροφόρο Ανάσταση και το Πάσχα. Εν τω μεταξύ η εσωτερικη διαμάχη , ο ακήρυχτος εμφυλιος και η εκκλησιαστικη κριση ηταν στο αποκορύφωμα τους . Μεσα σ αυτο το κλίμα, κάποιοι φονιάδες έψαχναν τη ευκαιρία να εξοντώσουν ακόμη έναν αντιπαλο του καθεστώτος.
Οι δεικτες του ρολογιου στο PUB RESTAURANT ΖΟRBAS σε λίγο θα έδειχναν μεσανυχτα.Οι λιγοστοί θαμώνες είχαν αποχωρήσει και το καταστημα θα έκλεινε σε λίγο. Ο Αντωνης Πισσούριος καθοταν στη βεράντα του pub restaurant kαι κουβένταζε αμέριμνος με τον φίλο και συνεργάτη του Οδυσσέα Πουλεγκέρη. ενω στο βάθος ο ανεψιός του Νίκος (γυιός του αδελφου του ) τακτοποιουσε τις τελευταίες εκκρεμοτητες, οταν τράβηξε την προσοχή του ενα mitsubishi που περνούσε και του φάνηκε υποπτο. Κατευθύνθηκε προς το διπλανο γραφειο ΤΑΧΙ του Γιάννη Τάκκα και αφου ανταλλαξαν δυο κουβέντες, οι δυο μαζί κατευθυνθηκαν προς το υποπτο οχημα ν α δουν ποιοι επέβαιναν σ’ αυτό. Την ησυχια της νύχτας εταραξαν πυροβολισμοί που ρ ιφθηκαν απο το υποπτο οχημα προς την πλευρα του Αντωνη Πισσούριου και του Γιάννη Τάκκα.
Ο Νίκος, ο ανεψιος του Αντωνη ακουγοντας τους πυροβολισμούς βγηκε έξω και αντικρυσε τον θείο του να τρέχει στον δρόμο απομακρυνόμενος απο την pub , ενω δεχοταν πυρα απο το mitsubishi , που τον κυνηγουσε μανιωδώς. Ο Αντωνης τραυματισμένος, έπεσε στο οδόστρωμα, το οχημα των δολοφόνων πέρασε διπλα του και ο επιβάτης , με το αυτόματο προβάλλοντας εξω απο το παραθυρο του οχηματος, αδειασε το οπλο στο σωμα του θυματος που βρισκόταν ακινητο στο εδαφος , μέσα σε λίμνη αίματος .
Το mitsubishi με τους δολοφόνους, καθως και ένα μικρό saloon τυπου ΤΟΥΤΑ, με τους συνεργούς τους, εγκατελειψαν την σκηνη του εγκλήματος κινούμενα με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σε αντιθετη κατευθυνση. Ο Αντωνης Πισσούριος ηταν ηδη νεκρός, δεν θα ξαναενοχλουσε με την παρουσία του το καθεστώς.Ο φίλος του Γιάννης Τάκκας, απο το Λιοπέτρι, τραυματίστηκε ελαφρά στο στομάχι και κρατηθηκε στο νοσοκομειο Αμμοχώστου για νοσηλεία.
Ο Γιαννάκης Τράντας μαζί με δυο συναδέλφους του αστυνομικούς του αστυνομικου σταθμου Αμμοχώστου, που μετειχαν σε πεζή περιπολία στην παραλιακή λεωφόρο, ακούγοντας τις ριπές, κατευθύνθηκαν προς την περιοχή που ακούστηκαν οι πυροβολισμοί, για να δουν τι συνέβη. Μέσα στην ηρεμία της νυχτας, ειδαν το μικρό saloon TOYTA , όχημα ΚΥΠ Λευκωσίας να απομακρύνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το ολο σκηνικο του εγκλήματος δεν αφιννε περιθωρεια άλλης ερμηνείας. Οι δολοφόνοι ηταν οργανα του καθεστωτος και θα έμεναν ατιμωρητοι οπως συνεβη σε ολες τις περιπτωσεις δολοφονίας αντιφρονούντων απο το 1961.
Οπως προαναφεραμε, ο ιδιοκτητης του γραφειου ΤΑΧΙ Γιάννης Τακκας, τραυματιστηκε ελαφρα στο στομάχι και κρατηθηκς στο νοσοκομειο για νοσηλεία.Ηταν ο μάρτυρας κλειδι. Αυτός που ειδε κατα πρόσωπο τους φονιαδες. Αυτη ηταν μια ακρως ανησυχητικη εξέλιξη που θορύβησε το επιτελειο αυτων που σχεδιασαν και εκτέλεσαν το δολοφονικο σχέδιο. Ετσι μετα από δέκα μερες καταφεραν να βγάλουν απο τη μεση τον τραυματισθέντα μάρτυρα Γιαννη Τακκα, ενω ηταν νοσηλευόμενος μεσα στο νοσοκομειο. “Πέθανε από μόλυνση του τραυματος”!!! Αυτη ηταν κατ αυτους η αιτία θανάτου του.
Ετσι οι “ερευνες” οδηγηθηκαν σε αδιέξοδο και το διπλο έγκλημα παρέμεινε ανεξερεύνητο με τους δολοφονους ατιμώρητους, οπως σε ολες τις δολοφονίες πολιτων που δεν προσκύνησαν το καθεστως του ρασοφόρου καίσσαρα.

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ KYΡΙΑΚΟΥ

Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος του Κυριάκου γεννήθηκε στις 21.01.1938 στη Πυργά Αμμοχώστου. Ως πιστός Αγωνιστής της Ένωσης, υπήρξε αντάρτης στον Απελευθερωτικό Αγώνα 1955-59 με δράση στην επαρχία Αμμοχώστου.
Αργότερα, κατά τη τουρκανταρσία του 1964 έλαβε μέρος με τις ομάδες του Νίκου Σαμψών στις μάχες της Ομορφίτας ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός.
Μετείχε και στην ΕΟΚΑ Β αφού ήταν ένθερμος υποστηριχτής του Ενωτικού Ιδεώδους και του Αρχηγού Διγενή.
Μετά το πραξικόπημα, στις 16.07.1974, δολοφονήθηκε με βάρβαρο τρόπο, αφού πρώτα τον πυροβόλησαν και μετά τον περιέλουσαν με καυστικό υγρό εγκάθετοι του καθεστώτος Μακαρίου στη περιοχή Λατομείου Κώμης Κεπήρ.